PRANGALARIMIZ

             Ayaklarımıza değil ama zihinlerimize, yüreklerimize takılı o kadar zincir var ki… Hangi davranışımızı ne için, kimin için yaptığımızdan; hangi emelimizden ne için, kimin için vazgeçtiğimizden emin miyiz acaba?

            Birileri bir şey der, kınar korkusuyla yaptıklarımızın yorgunuyuz sanki. İnsanın ölçüsü “insan” olunca yapabildikleri de yapamadıkları da gönlüne yük oluyor anladığım kadarıyla. Çünkü her ne yaparsak yapalım, her neden vazgeçersek geçelim birilerine göre ölçüyü tutturamamış oluyoruz. Kınanıyoruz.

            Desinlere yaşamak diye bir deyim var bizde. Çok severim… Ve pek çoğumuzun bu doğrultuda hareket ettiğimiz için kendimize yabancılaştığımızı, özümüze ulaşamadığımızı düşünürüm. El ne der, prangasını tam da burada görmek mümkün. El, her zaman doğruyu söylese mesele yok lakin genelde kendine göreyi söylüyor. Peki, ya elin kendine göresi bize göre değilse?.. Öyle ya herkesin ateşi aynı mı ki aşı da aynı zamanda pişsin!..

            Adına âdet dediğimiz prangalarımız var. Bu kimin âdeti, nereden gelmiş, diye soran yok. Aman, yapalım da âdet yerini bulsun! Peki, ya âdet yerini bulunca adalet yerinden oluyorsa?.. Yine de yapalım mı? Âdetten diye kız çocukları diri diri toprağa gömülmeye devam mı etseydi mesela, âdetten diye anne babalar çocuklarını büyüklerin yanında sevmeye ar mı etseydi, âdetten diye kadın aklı kısa olarak mı bilinseydi?.. Bana öyle geliyor ki günümüzde hâlâ yaşatılan bazı âdetler, bir süre sonra tıpkı biraz önce saydıklarım gibi lanetlenecek. Hâl böyleyken her âdeti yapmayı âdet edinmesek mi, Ne dersiniz?..

            Hadi, biraz daha günümüze gelelim, güncel prangalarımıza değinelim: telefonlar, tabletler, televizyonlar, “O yapmış, ben de yapacağım.”lar, “Onun var, benim de olsun.”lar, “Yapmazsam dışlanırım.”lar… Var da var…

            Neden pranga telefon, tablet? Düşünelim. Onlar elimizdeyken zamanın yönetimi de elimizde mi? Bize mi ait orada gördüklerimizle ilgili kararlarımızın, seçimlerimizin hepsi?.. Televizyon neden pranga? Düşünelim. Ne kadar zaman geçiriyoruz ekran başında; oraya odaklanmışken etrafımızdakilerle bağımız, muhabbetimiz yara almıyor mu; şu meftunu olduğumuz dizinin son sahnesi uykumuzdan, çocuğumuzdan daha önemli değil mi?.. Peki ya birileri yapıyor diye bir şeyleri yapmaya, birilerinde var diye bir şeyleri almaya kendimizi mecbur hissedişimiz?..

            Şimdi siz karar verin. Prangalı mıyız, değil miyiz?..